పొట్టి పొట్టి కవితలతో గట్టిగా చెప్పినవాడు. తన బలం కవిత్వమే అని నమ్మినవాడు. దాన్నే ఆయుధంగా మలుచుకున్నవాడు. ప్రజల కోసం భౌతికవాదంతో సాగినవాడు. ఆయనే…అలిశెట్టి ప్రభాకర్‌. ఒకవైపు అనుభూతి కవిత్వం, మరోవైపు వ్యక్తివాద కవిత్వం పోటీపడుతున్న సమయం. ఇంకోవైపు అభ్యుదయ కవిత్వం, విప్లవ కవిత్వం పుట్టుకొచ్చిన సందర్భం. ప్రజలు పోరాటం చేస్తుంటే వాళ్ల కుటుంబాలు అనూహ్యమైన బాధలకు గురవుతున్న కాలం. అప్పుడే తగినంత భావశక్తి, సరైన భావజాలం ఉన్న కవిగా, అదే భావంతో పాఠకులకు సులభంగా అందించే సంక్షిప్త భాషా పటిమ కలిగిన కవిగా చరిత్రలో నిలిచాడు అలిశెట్టి. సుప్రసిద్ధ గాయని బెల్లి లలితను పద్నాలుగు ముక్కలు చేసినప్పుడు…గొంతు కొస్తే/పాట ఆగిపోదు/అది-ముక్తకంఠం/ గొలుసు వేస్తే/ పోరు నిలిచిపోదు/ అది-ప్రజాయుద్ధం అని రాజ్యంపై అక్షర బాణాలు సంధించిన యోధుడు.
అలిశెట్టి ప్రభాకర్‌ పాత కరీంనగర్‌ జిల్లా జగిత్యాలవాసి. జన్మించింది 1956 జనవరి 12. ప్రారంభంలో బొమ్మలు వేస్తూ ఆర్టిస్టుగా ఎదిగాడు. జగిత్యాల సాహితీ మిత్రదీప్తి సంస్థ పరిచయంతో కవిత్వ రంగంలోకి ప్రవేశించాడు.1974లో ఆంధ్రసచిత్ర వారపత్రిలో ‘పరిష్కారం’ మొదటి కవిత అచ్చయింది.తన కళ ప్రజల కోసమే అని చివరివరకు నమ్మినవాడు. ఎర్రపావురాలు(1978) మొదటి కవితా సంకలనం, మంటల జెండాలు, చురకలు(1979), రక్తరేఖ (1985), ఎన్నికల ఎండమావి (1989), సంక్షోభ గీతం (1990), సిటీలైఫ్‌ (1992) ముద్రించిన కవిత్వ సంకలనాలు ప్రభంజనాన్ని సృష్టించాయి. స్త్రీల కోణంలో అలిశెట్టి రాసిన కవితలు అనేక చర్చోపచర్చలకు వేదికయ్యాయి.
అలిశెట్టికి జీవితం పట్ల, సమాజం పట్ల కచ్చితమైన భౌతికవాద దృక్పథం ఉన్నది.చిన్న కవితలతో ఎంత ముద్ర వేశాడో పెద్ద కవితలు కూడా అంతే బాగా రాశాడు. నేలమీద పురుగులతో సమానమైన, ఆకాశంలో సగ భాగమైన స్త్రీల పట్ల ఆయనకు చాలా గౌరవం. అనేక కవితల్లో వారి గురించి రాశాడు. ”వేశ్య”కవిత తెలియని కవి ఉండడంటే అతిశయోక్తి కాదు.
తను శవమై/ఒకరికి వశమై
తనువు పుండై-ఒకడికి పండై
ఎప్పుడూ ఏడారై-ఎందరికో ఒయాసిసై
వేశ్య దుర్భర జీవితాన్ని, హింసను చిన్న కవితలతో చెప్పిన పద్ధతి మనకు కన్నీళ్లు తెప్పించక మానదు.
వెల(యాలు)మరో కవితలో భిన్నంగా వేశ్యలు కన్నుగొట్టి రమ్మన్నా/గుండె బిగబట్టుకు సాగిపోయేవాడు/సాధారణంగా సామాన్యుడు అని అన్నాడు.ఆమె యవ్వనం రాయని వీలునామాలో ఆమెది ఉరి బిగించుకున్న జీవితం అంటాడు.అంటే విలవిల్లాడటం.మూగబోయిన గొంతైనా పాడక తప్పదంటూ రోజుకో పదిమంది కీచకులకి స్వాగతం పలకటంగా అభివర్ణించిన తీరులో ఒక మనోవేదన కూడా కనిపిస్తుంది. జల్సాల కోసం కష్టం లేకుండా అన్ని అవసరాలు తీర్చుకోడానికి కట్నం పేరుతో స్త్రీలను హింసించే అంధకారాన్ని తొలగించడానికి ఒక ప్రయత్నం మొదలవుతుందని స్త్రీ చైతన్యాన్ని వ్యక్తపరుస్తాడు.”పోరాటం” కవితలో. అంతే కాకుండా రాతి హృదయంలో ఇమడని కన్నీటి పువ్వులా, జాతి గుండెల్లో రగిలే శోక దీపంలా ఎవరమ్మా నువ్వు? అని ప్రశ్నించాడు.
విషాదం మూర్తీభవించిన జీవితం స్త్రీది.అభాగిని,మానభంగం శీర్షిక కింద, ర్యాగింగ్‌ పేరుతో, అక్షరాన్ని వివస్త్రను చేసే అశ్లీల సాహిత్యం, మోడల్‌ పేరుతో విష సంస్కృతి, అందాల పోటీ ప్రలోభం, కట్నం పేరుతో హింస, నగంగా స్త్రీలను ఊరేగించిన అంశం, బ్లూఫిల్మ్‌లో కామకేళి చిత్రాలు, ఇలా అనేక రకాలుగా స్త్రీలకు ఏడుపులే ఉన్నాయి. ఆధునాతనంగా ఎదగాలని గొప్పలకు పోయే ఈ నాగరిక ప్రపంచంలో అశ్రు బిందువు నుంచి స్త్రీకి విముక్తి లేదంటాడు అలిశెట్టి. బాధను వ్యక్తపరిచి ఊరుకోడు.కన్నీరు సముద్రంగా మార్చి, సముద్రమంత ఆవేశంతో ఉద్యమాలు చేస్తే గాని దోపిడీ దౌర్జన్యాలతో కూడిన భూభాగాన్ని ముంచెత్తలేవని ప్రోత్సహిస్తాడు.స్త్రీల బాధ్యతను గుర్తుచేస్తాడు. ”విషాదం సాక్ష్యత్కారం” కవితలో. లైంగికదాడి చేసి లేదా పెండ్లి చేసుకుంటానని అమ్మాయిని శారీరకంగా వాడుకుని మొహం చాటేస్తారు.ఇలాంటి వాటిని కొన్నిచోట్ల పెద్దమనుషుల్లో పెట్టి పంచాయితీ చేసి కొంత డబ్బులిచ్చే ప్రయత్నం చేస్తారు.ఇలాంటి వాటిని ఖండిస్తూ శీలం విలువను కొలవడానికి,కుమిలి పోడానికి హృదయం లేదంటాడు కవి.స్త్రీకి జరిగిన అన్యాయం గురించి ఆలోచించకుండా, జరగడానికి ఏర్పడిన పరిస్థితులు గమనించకుండా,డబ్బుతో ముడిపెట్టి చూడటం బాధపెట్టే అంశం.”వీరుడితో కరచాలం”అనే కవితలో ప్రస్తావించబడింది.అందుకే అశ్రుకావ్యం కవితలో ఆమె నెత్తుటి గాయాల సంపుటి/రగిలే బాధల కుంపటి అని నిర్ధారించాడు.అంతేగాక
కర్కశ పాదాల్ని మోస్తూ/కఠోర తపస్సులా-శకలాలుగా మిగిలిన రాత్రుళ్లపై
శవాసనం వేసే విషాద భరిత చిత్రంలా- ఆమె అగ్ని సముద్రం మీదే అందాల పడవ అంటాడు.
ముక్కుమొహం తెలియని వ్యక్తి పెండ్లి చేసుకోడానికి రావటం, కట్నం డిమాండ్‌ చెయ్యడం.అలాంటి అగాతకున్ని సునిశితంగా పరిశీలించాలనే ధోరణి కనిపిస్తుంది.మార్కెట్‌ లో వస్తువును తీసుకున్నప్పుడు రేటు కట్టడం లాంటిది.ఖరీదు కట్టి తెచ్చుకున్న వస్తువు మనింటికే వస్తుంది. ఉపయోగించుకుంటాం.కానీ ఇక్కడ రివర్స్‌గా కొనసాగుతుంది.అమ్మాయే డబ్బులిచ్చి అబ్బాయి ఇంటికి వెళ్లి వెట్టిచాకిరి చేస్తుంది. స్త్రీలు వేశ్యాగృహాల్లో బంధించబడుతున్నారు.వెండి తెర అనే విషపు కోరల్లో చిక్కుకుంటున్నారు.అనేక రకాలుగా వెలివేయబడుతున్నారు.మీరెవరంటూ అబలలా?అందాల రాశులా?చిలుకలా?సీతాకోకచిలుకలా?ఏదో తేల్చుకొమ్మనట్టుగా ఉంటుంది ఈ కవిత.
ఒక్క స్త్రీపై సమూహపు లైంగికాడులను పిచ్చివాళ్ల సామూహిక విధ్వంసకాండగా చెపుతూ నీచమైన ప్రపంచం అంటాడు.అందుకే మహిళా కళాశాలలో గానీ, హాస్టల్‌ గదిలో గానీ తాత్కాలికంగానైనా కత్తుల్లా మెరవాలంటాడు. స్త్రీలు తమను తాము రక్షించుకోవాలనే సందేశం ఇందులో కనిపిస్తుంది.నీతి లేకుండా పోయింది. ప్రేమలేదు.శరీరాన్ని కాంక్షిస్తున్నారు. ఆత్మసౌందర్యం వదిలి,ఆభరణాలను ఒలుచుకుంటున్నారు. ఇంద్ర ధనుస్సులా కలలుకన్న స్త్రీల జీవితాలు, కల్యాణమంటపాల మంటల్లోనే బూడిదవుతున్నాయి. ఇంత దుర్మార్గం కూడా సర్వసాధారణంగా మారిందంటాడు.
అలిశెట్టి యువకుడిగా ఎదిగే సమయంలోనే సిరిసిల్ల, జగిత్యాలలో రైతాంగ పోరాటాలు జరిగాయి. భావ కుడుగా,కళాత్మక ద్రష్ట ప్రభాకర్‌ కవిగా, చిత్రకా రుడిగా ముందుకు రావటం,ఈ రైతాంగం పోరాటాల కాలానికి కుంచెకు కొత్త దృష్టిని, పదునునూ నిత్యనూతన చైతన్యం అందించాయి. తానొక నిబద్ధత, పీడిత ప్రజల రచయితగా ప్రకటించుకున్నాడు. పీడిత ప్రజల్లోనూ అత్యంత పీడితులు స్త్రీలుగా గుర్తించాడు.ఈ వ్యవస్థ మీద కసితో ఆయన పదునెక్కిన కవిత్వం మనల్ని నిరంతరం స్పృశిస్తుంది.
(జనవరి 12 అలిశెట్టి ప్రభాకర్‌ జయంతి, వర్థంతి)
శోభ రమేష్‌
8978656327
