ప్రకతి కిరణం తగిలింది
అవిసిన నేత్రానికి
విప్పారింది మనిషి కొమ్మపై
తాత్కాలిక సున్నితత్వం
వదిలేసిపోకు ఈ ఒంటరీకరణ సూత్రంలో
అసలే నిజం జారిపోతా ఉంది
పాకర పట్టిన నాలుకల్లోంచి
ఈ నోర్లు సత్యం విప్పవు
కప్పెట్టిన పొగ మాదిరి
మేము తప్పో మా విధానం తప్పో
చిక్కుముడుల జీవితాల్లోంచి
అంతు చిక్కని సమీకరణల పరంపర
ఎన్నిమార్లు ఒద్దనుకున్నా
ఇదొక అధికారపు కంచె
ఢంకా బజాయిద్దమా
నెత్తిన బరువులు మూటలు
ఏ శాంతియుత మౌన మార్గమో ఆశ్రయిద్దమా
పొసిగేవి అనుకూలమైనవి చూసుకుందమా
నప్పదు.. లోపల పేగులు తంతయి
నరాలు ఎర్రబడతయి
గొంతుల ఆక్రోశ ధ్వనులు
భయం దుప్పటిల కుతకుతలాడుతయి
అటూ ఇటూ కాకుండా పోతామేమో
బ్రతుకు నిర్వచనం మారుస్తామేమో
మళ్ళీ మనిషిగా ఎప్పుడు పుడతామేమో?
పుట్టుకే ఒక విప్లవం కదా
రెండూ ఒకే కడుపుల నుంచి ప్రభవించినవి
శిశువు అరుపులాగా
దాన్ని మాత్రం నులిపెయ్యకు
మిత్రమా గుండెను సానపెట్టు
గొంతును రాటుదేల్చు!!
– రఘు వగ్గు
